Eşiğine geliyorum devamlı, tevekkülle teslimin. Devamlı dediğim, en geç 3 günde bir. Her seferinde dipten dürtüsel bir korku fırlayıveriyor, beni geri çeken. Tüm benliğimde korku yanıp sönüyor neon ışıklarla. En kontrol edemediğim şu benim "kan korkusu". Vücudumun fiziksel tepki vermeyi de ihmal etmediği en temel, en köklü korku.
Yine listeler yapıyorum kafamda bu yüzden. 4 Nisan daki özgürlüğe yığacağım yapılacaklar listesi. Erteliyorum sanma ama görünmez hedef kitlesi. Her gece çalışıyorum, azıcık uyku payımdan çalmak pahasına. Niyetler ve sevgi akışı aklıma gelen her anda benimle. Bir de şu reiki göndermelerine başlasam artık. Aylardır erteliyorum. Tanrım ne büyük ayıp! Belki senelere de uzatabilirim bu hali. Hatta "Hiç gerçekten çalıştım mı ki?" de diyebilirim. "En son ne zaman 4 gün üst üste yapabildim?" diye sorsam kendime, bana birkaç hafta görünmeyecek utancından eminim. Bir de gidip o canla başla çalışan, her anlarını sevgiye taşıyan, sorumluluklarının dibine kadar bilincinde insanların yanında "Neden duruyorum???"lar sıralıyorum ard arda. "E durma?"
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder