mızmızzımzım

20. yaş. bitti gitti.
ilk saatlerinden itibaren kalbime çöken ağırlık, o dışa vurulmak istenen, ama son anda içe geri çekilen ağır duman bulutu. tam dağıldı gibi olurken yine saran o eli kolu ağzı bağlılık.
sebebini ifadeye gücüm yetmiyor, elim gitmiyor. var bir şeyler. ağır. egoyu beslemeyelim, zaaflardan zevk almayalım, kolaydan kaçınalım, öze varalım. derken sıkıntının büyümesi.

sıkıntının özüne inip kendimdeki nedenlerini iptal etmeli. çözüm bu evet. biliyorum. ama fırsat,vakit, istek, azim eksik. halbuki bir kussam geçer :(

uğraş dur günleri.
hep bir şeylerin az, kısa, yetersiz gelişi.

ben şarkı söylemek istiyorum. benim konserim geldi bir de. hem sonra ne kadar oldu arbys e gitmeyeli? kot giymedim bir kaç zamandır. sonra yüzmeye gitmek lazım. sonra "sınırları aşmak" nın son günü yarın. calculus ve fizik çalışmak istiyorum geniş zamanlarda. bir de mektup yazmak istiyorum artık mümkünse. yeni defter aldım, ona da başlayamadım daha. kızıl kıvırcık ıma cevap yazmalıyım daha.

-biri çizim ödevimi yapabilir mi?-

-niye hep zört diye 20.00 yi gösteriyor saatler, arada ne oluyor da kaçırıyorum. hadi önceleri topluluklar yiyip bitiriyordu. e şimdi nereye kaçıyor o kayıp saatler?-

-mızmız oldum yine ben..