kaydedilmeyesi (çs (kusmuk)notları 1)

bir sinir krizi. beynimden ellerime, ellerimden kelimelere akan. kontroldışı, mantıkdışı, sezendışı. oldu olan bir kere, bana da buraya kendimden akanları geçirmek kaldı:

Bırak akanları
Kanın içinde kururken
Gözün yaşlanmayı unutmuş
Hayat ıkınmaktan ibaret
Sıçsan bir türlü
Sıçmasan iki türlü
Kelimelerin bile bırakmışken seni
Nefretin bile tükenmişken
Elinde hüznün h si
Bencilliğin b si kalmamışken
Boşsun bir kabuk kadar
Duyuların kör
Ellerin kirli
Ama kalbin temiz?
Tek öfken kendine,
Tek hıncın gölgene,
Tek derdin sezen' le,
Bir siktirse gitse!


--------
Duvarlara kafa atsam da parçalasam kendimi
Öfkeden titrerken ellerim,
gözlerim alev alev yanarken
Bir damla gözyaşı yanaklarıma uğramazken
--------


Bırak akanları
Kanın içinde kururken
Nefeslerin alev alev
Genzinde küllenirken
Bırak artık oyunları
Kolunda sepetin
Ormanın içinde koşma artık
Bırak
Kelimelerin irinle yıkanmış
Elin zehir olmuş kağıda
Beynin buharlaşırken
Koşular intihar


İsyansa bu içimi parçalayan,
Son kalan tortularsa midemi yakan,
Egonun önüme duvar ören çığlığıysa bu,
Beklentilerin vurduğu zincirlerse gözlerime,
Uzak dursunlar benden artık!
Uzak!
Yalansınız hepiniz!
Anda saçmalayan edimlerimle ben
Bu kadar kuklaysam elinizde
Bu kadar iradesiz
Lanet olsun kendime,
Lanet olsun sevgime!
Geçmiş buhar olup uçmuş gitmiş,
İçimi kurutmuşum gelecekte filizlensin diye,
Dondurup saklarken tüm potansiyelleri,
Her gece ben uyurken yokluğa ağlıyor ruhum.
Boşluğu gizlemek, sevgiyle örtmek üzerini.
Her anım şükürde, gülümsemelerde geçerken,
Bu dipte gizlenen korku niye,
Nereden çkıyor bu isyan,
Neremden söyle?
Nasıl gizleniyor böyle,
Nasıl çukurlaşıyor içimde?
Öfke,
Kendime, tüm var edemediklerime,
Hareketsiz geçen,
Kendimden uzak,
Ana zincirli,
Boğulup moraran,
Kangren benliğime.
Elimi attığım dal kuruyup kalıyor.
Nerede bulmalı gücü?
İçimi kanatıp söküp aldım,
Hep aynı kaynaktan.
Kurudum artık.
Kendime mi bu nefret?
Ellerime mi?
Gözlerime mi?
Duvarlardan cevap bekleyen zihnime mi?
Dışa karşı iptal ettiğim her öfke
Artık kendime mi?



Bıktım
Olduramamaktan
Kendime kilit vurmaktan,
Planlı kontrolsüzlükten,
Olamamaktan,
Asılı kalmaktan,
KORKMAKTAN!!!

26.03.2006 23.30



dışa vurulmayan, kelimelerde yakan/yıkan bir krizin öyküsü bu. sanırım bir iki saat sürdü. ruhum bedenimden koptu, sonra tekrar geri gelip eski bildik yörüngesine oturdu. gece arınmakla, öze dönmekle geçti yine niyetler sonucu. ama düşündükçe, bunları yazarken aklıma geldikçe hala o diplerdeki çığlıklar kulaklarımı acıtıyor. varoluşsal bir kaygı bu, hayatın her anına sıçrayan. hissedilsin ya da gizlensin, bir yerlerde hep aynı tehlike. zaman, yöntem, güç bulmak ve kendimden sonsuza kadar temizlemek gerek artık onu. çünkü giderek ağırlaşıyor yükü, taşsa da saklansa da artık aynı sezen e sığmıyoruz. ve gitmesi gereken o.