bıf

Pek bir bıf bugün. Dünün "Canlarım benim, hepinizi yirim, yirim!" hali, o sevecenlik hızla terk ediverdi beni. İstanbul a gitmek istemediğimi fark ettim bugün bileti alırken. Ben gitmeyeyim, annemler gelsin bu sefer. Kızıl kıvırcığım da gelsin otursun bir kenarda. Bir ay boyunca gezelim, tozalım. Ama ben gitmeyeyim o şehre. Temizlediklerim çullanmasın tekrar üstüme. Ben benle kalabileyim biraz daha. Biraz daha hayat olsun Ankara, biraz daha benleşsin.

Asıl nedene de geleyim evet: Artık yeni bir hayata başladığımı algılamak istiyorum ben. İstanbul uzatmaları için, ucundan kıyısından bir şeyler yakalayabilmek umuduyla koşarken burası kaçmasın. Artık "Ankaralı" olayım istiyorum. "İstanbullu Ankara misafirliği"ni bir bırakayım. Oradaki hayatı buraya taşımaya, geçmiş dostlukları çekiştirip uzatmaya çalışmayayım. Büyük hayalleri bırakayım artık. Evet yollar ve imkansızlıklar var arada. Bunları kabul edeyim ve önüme bakayım artık. Yoksa yarım yamalak düzenlerden başka bir şey geçmeyecek elime. Bir aitsizlik çukuruna düşüvereceğim. Tek tek parçalar bütün etmeyecek.