elimin -çenemin?- ayarı kaçtı biraz

-uzun aralardan sonra hep olduğu gibi, yavan ve sıkıcı bir yazı bu. hani okumadan önce bir durulabilir. Ama içtenlik, samimiyet arıyorsan burada be güzelim, gecenin 3ünde hangi tribüne oynayacağım allasen-

Kelimeleri yedi bu word sayfası. Eski szn olsa, bundan süper dersler çıkarırdı. "eski szn" bile eğreti duruyor üzerimde. Ne eskisi? 2 ay öncenin neresi eski? Dünyevi dertlere daldın yine değil mi? Kendine acımak, haline üzülmek.. Bunların senin sözlüğünde yeri yoktu en son baktığımda. Kendini üzgün ve kızgın hissedemiyordun hani?

Gerçi kendimi kendime kızmaya çağırmıştım yenen kelimelerde. Özüme aykırılığından kaçtığım bir öfke nöbeti değildi. Ama belki içinde isyan barındırmak istediği için yitip gitti. Ah bilemiyorum! En çok annem şaşırıyor bu halime. Bu boş, isteksiz, geveze, neşeli, ama durgun halime. Durgun derken, eğlenme yetimi, yaşama hevesimi kaybetmemden kaynaklanmıyor bu. Tamamen üşengeçlik, başka açıklaması yok. Bir parmağını bile kıpırdatmama hali. Ah yarın digitürkmüş, digitalmış, 2-3 kanallı tv dünyam da zenginleşiyor zaten. Sanırım iyice kayıplara karışacağım artık.

Babamla iş aradık bugün bana. İlanlara baktık falan. Yarın da ona arayacağız galiba. Bir de işe girişmeden, kafada evirip çevirip olumsuz sonuçlara kılımı bile kıpırdatmadan varma ve tüm enerjimi başlamadan biten işlerin vakumuna kaptırma yetimi kimden aldığımı da buldum. Genetiğe de karşıyım halbuki. Ama bu işler böyle yahu, biraz ondan, biraz bundan, yanında promosyon bir iradeyle postalanıyorsun bu dünyaya. Ona merhaba, buna defol git derken şekilleniyorsun işte. Özünü reddetmekle eş belki de genleri hiçe saymak. Ama kabullendiysen de, sınırlandın demek değil ya bu. Sınırlar kesinlikle zorlanmak için var!

Binbir türlü şey gelip geçiyor aklımdan şimdi. Paslandı sandığım o koca odada zilyonlarca yankı var. Yakalanıp kelimelere koşmak lazım. Hmm. Zor be, zor. Arkamdan kovalayan olmadıkça üretemiyorum artık. Resmen böyle bu. Bir de bu yaz tam bir askıda kalış hali. İş başvurularımdaki cvler görüntülenmiş birkaç defa. Ama hala tepki yok. Oldukça dürüsttüm zaten, atıp tutmadım. Ama birinden bir cevap geleydi yahu. Bugün istanbulda 4. gün ve ben inatla duruyorum. Bir hafta tamamlanınca da paniklerim bak, kesin!

Dışarı çıkma planı yapmama özenliyim bu ara. Ankara insanlılığından sonra gereksinim duymuyorum sanırım. Biraz kafa dinlemek iyi geliyor demek isterdim. Ama kafa değil, ev hali dinliyorum. 4 kişilik çekirdek ailemizden iki katlı koca evimiz içinde yalnızlık anları kovalıyorum. Odamda nefes alıp veren bu koca ekran saatlerce kardeşimin kafasını yutuyor, geri kalan zamanda kardeşim kafasıyla benimkini emiyor, sonra televizyon ve sıcak. Ha bak sudoku çözdüm ama bugün. Hayatımda ilk defa. Bir tanesini iyi güzel çözdüm de, ikincide sıkıldım yahu.

Olacak gibi değilim bu ara.

Hava sıcak, dışarı çıkılmaz şimdi.

Odada Özer var, kitaba başlanmaz şimdi.

Tüm ev ayakta, iki kelime yazılmaz şimdi.

Duyan gelir, bir kayıt denemesi yapılmaz şimdi.

Yemeğe de az kaldı, yeni bir şeye başlanmaz şimdi.

............................

böyle böyle çürütüyorum kendimi. O kısa, bu uzun. Bir kuple "çemberimde gül sabah" aldım misal dün. Ama sabahın 6sında oturup yazamadım üstüne iki kelime. Bugün chaplin in otobiyografik filmini izledim mesela, üstüne bir kuple de gilmore girls scripti koyayım dedim.

En az uğraş isteyen, en çok vakit alan ve en çok zihin vakumlayan işleri, işlemleri bulmaya bayılıyorum ben anladım.

Karar versem, bugün son desem, o meşhur listelere bir başlasam, her şey yoluna girecek. Ama yok, boşluktan yeterince bıkamadım. Nedense bir türlü yeterince bıkamıyorum son iki senedir. Gerçi Ankarada sene içinde bıkıntı krizlerim oldu ama zart midterm zort final derken arada kaynadılar tüm sene. Şimdi asıl sade, yoğun boşluk. Damardan veriyorum kendime. Kandırıcı yan eylemlerin verdiği geçici zevkler de tükenince ya kendimi günde 7 saat abuk bir işte çalışıyor bulacağım ya da hele şükür planlı programlı bir harekete geçiş yaşayacağım. Bekliyorum yine kendimi. Beklemekle olacakmış gibi :(