zilyon kere

geçen hafta zilyon kere açtım bu sayfayı. hatta bir iki cümle de karaladım çoğu. ya ben durdum, ya hayat durdurdu sonra. yarım kaldım hep.

ilginç benim için iki lafı bir araya getirememek. hayat hızlanmakta, benim aklım havalanmakta. şu ara en büyük dertlerimin neler olduğunu duysan pek de hoş olamayan şekillerde gülerdin zannımca görünmez hedef kitlesi. halim bayağı ironik anlayacağın. devamlı bir plan program halindeyim. -ne zaman değildim ki??-

en çok kendi kelimelerimden sıkıldığım için sanırım. ya da içimde doğru dürüst bir anlatım düzeni kalmadığı için. etrafa büyük bir rahatlıkla yayılmış parçalardan oluşuyorum şu ara. parçalar arası bir bütünlük ilişkisi kurulamıyor pek.

"parça1 den parça2 ye beni duyuyor musun parça2?"

kendi kendimi duymuyorum evet. duymamazlıktan geliyorum hatta. bilinçsiz bir akış ve kapanma. neden, nasıl, ne şekilde fark ettirmeden, sinsi bir duyarsızlaştırma projesi. mutluluğum sanarken içten içe bir sorumsuzluk, bir umursamazlık sezinleme.

belki bazen hayata boşverme araları vermek gerek.
evet evet.