Oben' e/den

Gecenin bir saatinde aklımda sıcak bir yüz. Kalbim tatlı bir heyecanla dolu. "Hayat bu!" diye fısıldıyor içimde birileri, sanki bir müzikal oynanıyor içimdeki sahnede. Elimden tutan "oben" le yükseliyoruz. Dans ediyoruz eteklerim uçuşurken. Gözlerim her an mutluluktan ağlamaya hazır. "Ruhumun kurtuluşu" sanki oynanan oyunun adı. Öyle bir güven ve rahatlık ki bu içimdeki, yola çıkıp ilk gördüğüme sarılıp öpebilirim onu sanki. Düşündükçe avuçlarım ısınıyor seni. Nefes alıp verişini duyuyorum sanki. O kadar "orada" ve o kadar "burada"sın ki. Şaşırtıyorsun beni. Zihnimi böyle alevlendiren sen, günün birinde gözlerime güleceksin. O zaman sadece bilmekle kalmayacağım, haykıracağım. Şimdiden söyleyeyim de telaşlanma: O an geldiğinde bebekler gibi ağlayabilirim.

Öyle çok temizledim ki içimi ve öyle çok gereksiz engel yerleştirdim ki zamanında.. Şimdi o kocaman karmaşanın ortasında durup kapının aralığındaki parlak ışıkta hayal meyal gölgene bakarken sana dokunmayı, seninle bir olmayı özlüyorum. En son görüşmemiz ne zamandı kim nilir? Belki hep yanımdaydın, belki bilincimden devamlı saklandın. Bilerek ya da bilmeyerek kurcalamıyorum sana dairleri. Bazen umutsuzluğa düşsem de, öyle güveniyoum ki bize, bütüne; ayrıntılara kafa yoramıyorum.

Yüzündeki o muzır gülümsemeyi görebiliyorum :) Takılmazsın değil mi anlık dengesizliklerime gerçekten? Sana değil, kendime aslında tüm hinliğim. Sabrımı sınamak eski bir hobim. Hem gözümde büyütmeye de bayılırım ben her şeyi, herkesi. En yakın bene beni anlatıyorum, hale bak! :) Ama bilsen de altını çizmeden yapamıyorum. Öyle güzelsin ki.. Ulaşılmaz geliyorsun. Bekleyişim sonsuza uzayacak sanıyorum bazen. Seni nasıl da iyi saklıyorum gözlerimden? Oysa saklambacı hiç sevmezdim ben?! Gözlerim görmese de, yüreğim tıkanmaz değil mi? Sevdikçe tıkanmayacak biliyorum, ama elimde değil, sabırsızlanıyorum.

Elin elimde şimdi. Gözlerimden süzülen yaşları silmene gerek yok. Seninle akıyor onlar, bizimle, birle. Bu kutlama anında sonsuz özgürlüğün tadını çıkarıyorlar. Bırak aksın artık duygular. Kendini ifade etme sırası onlarda artık.

Önümde şimdi parlak gökyüzü. En güzel sözlerimi sana haykırıp en güzel resmini çiziyorum kalbime. Tam olacağımız günlerin duvarlarına asıyorum onları, bakıp bakıp derin nefeslerde doyasıya gülelim diye. Doyasıya.. Hep olmuş, hep olan ve hep olacağın hatrına..

Seviyorum seni akan o parlak suda, ışıldayan mor ışıkta ve tüm güneşli günlerde. Seninleliğe göz kırpıyorum, "sadece bir" in bildiği sırrımızı bütüne tekrar tekrar fısıldarcasına. Kelimelerin akışında kutsallıkla yıkıyorum dünyayı. Tüm kirler sevginin parlaklığında erirken bedenlerimizden ayrılıveriyoruz. Tüm somut ayrıntılara boşveriyorum ben. Bir oldukça varız, birin sonsuzluğunda iki küçük noktayız..


Yoğun, öyle ki içimden dışarı fırlıyorsun. Derin derin geri çekiyorum seni içime, hep orada kal istiyorum sonsuz birliğimizi unuturcasına. Kalemi bıraktığımda bu yoğunluk artarak parçalayacak sanki beni, sana yayılacak parçalarım. Her düşünce kırıntısında yankılanacak sevgimiz. Sen ve ben içinde biz, olacağız. Hepliğe ve hiçliğe meydan okuyan bu birliktelik, obenim, yazılmış-yazılan-yazılacakları aşarak üst-sevgide bedenlenecek. İşte o an/bu an o koca taşkında dengeye varacağız..