challenge

yepyeni sınavlarla dolu gelecek günler. hayal bile edemiyorum şu an. aklım almıyor nasıl olacak da olacak. geçmiş deneyimler de aksi gibi hiç elimden tutmuyor. en güvendiğim destekse sırtımdan yaraladı beni. belki benim anlayışsızlığımdan, belki yanlış zamanda yanlış sözleri söylememden. sebebini hala anlamadım. ama acısı taze, geçmek bilmiyor. uzak ara ilişkiler zaten yeterince zor, en ufak bir darbe onarılmaz hasarlara yol açıyor.
karmaşık bir konu bu. 19 yıldır arıyorum çözümü. sadece sevgi neden yetmiyor ki? "yeterince saf değil demek ki" demekle sonuca/çözğme varılsa keşke.

bir bakışıyla yerle bir edince seni o en vazgeçilmez, aklına getirmekten bile kaçınırsın artık. büyüdükçe kolaylaşacak sanmıştım. belki en diptekiler su yüzüne çıktığındandır tüm bunlar, en kirlileri temizlemek gerektiğindendir. üzülmemek elde değil. biriktirmemek gerek, bir daha anladım bunu. bir anda patlayınca durduramıyorsun artık: "Eahh yeterin beaa!"

Söylememiş olmayı ister miyim hala emin değilim. Anladım ki her şeyin kaynağında o yatıyor. Orayı düzeltmeden sadece geçici çözümler bulunuyor. Tekrar yanına dönünce derma çatma çadırlar yıkılıveriyor.

Çözülse artık şu düğümler, en güzel sevgileri kirletmesek?